บทที่ 1195 ช่างเป็นคนมีพรสวรรค์จริงๆ
หลงยู่หยานขอให้ผู้คนหยุด สีหน้าของเธอซีดลงเพราะเธอรู้ว่าตอนนี้พวกเขาออกไปไม่ได้แล้ว เวทีทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยพลังวิญญาณของปรมาจารย์เทียนฮุน “ฉันควรทำอย่างไรดี…” “ฉันไม่อยากตาย…” นักบำเพ็ญเพียรพเนจรต่างตื่นตระหนก โดยเฉพาะเด็กๆ ที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว พวกเขาเลือกที่จะต่อสู้ร่วมกับผู้อื่นด้วยเลือดเนื้อมากกว่าที่จะตายอย่างเงียบ ๆ …