Category: ลูกเขยเศรษฐี

“เอาล่ะ ตอนนี้เราควรเดินหน้าต่อไป การคงระดับปัจจุบันอย่างเดียวไม่พอ เราต้องก้าวต่อไป” เฉินหยางกล่าวกับหลงเฟยหยานพร้อมรอยยิ้ม “พี่ใหญ่ บอกผมมาเถอะว่าต้องทำยังไง ผมจะทำตามที่พี่บอก สรุปคือ ผมจะไม่ทำผิดพลาดใหญ่หลวงใดๆ …

ช่างซ่อมโซ่คนนี้อาจจะตั้งใจจะตามให้ทัน แต่ความเร็วของเขาต่างจากหลงว่านชิวมาก ต่อให้วิ่งต่อไปอีกวัน เขาก็อาจจะตามไม่ทัน หากจะตามทันหลงหวานชิวก็คงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะตามทันเพื่อนร่วมทางที่เคยอยู่ระดับเดียวกับเขาได้ “ทำไม? ทำไมข้าถึงเป็นคนที่การฝึกฝนถูกทำลายลง? ไอ้สารเลว! ข้าจะให้เจ้าชดใช้การฝึกฝนทั้งหมดของข้า!” นักฝึกฝนดูเหมือนจะถูกสิง …

หลงว่านชิวย่อมไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้หยิ่งยโสขนาดไหน ในสายตาของพวกเขา ความแข็งแกร่งของพวกเขาเพิ่มขึ้นเกือบครึ่งหนึ่งเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน และเนื่องจากหลงว่านชิวดูประหม่ามากในการต่อสู้กับพวกเขาก่อนหน้านี้ เธอจึงไม่น่าจะสู้กับพวกเขาได้ในตอนนี้ “โจมตีต่อไปเถอะ เจ้าหนู” ทันใดนั้นว่านชิวก็ฟาดฝ่ามือใส่กุญแจพลังวิญญาณของกัปตัน แต่ก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาตอบโต้กลับ แน่นอนว่าเขาเชื่อว่าการกระแทกกุญแจพลังวิญญาณของอีกฝ่ายออกไปนั้นเพียงพอที่จะทำให้เขาเสียหน้า …

การที่ผู้ฝึกฝนคนนี้ได้รับการพัฒนาด้านความแข็งแกร่งอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขามีความมั่นใจในตัวเองอย่างมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะดูถูกหลงหวานชิว “ข้าคิดว่าพวกเจ้าทุกคนหยิ่งผยองเกินไปหน่อย พวกเจ้าคิดว่าแค่พลังของพวกเจ้าเพิ่มขึ้นมาบ้างแล้ว จะเหนือกว่าข้าได้หรือ? บอกได้เลยว่าเป็นไปไม่ได้ ระดับการฝึกฝนและพลังต่อสู้ของแต่ละคนก็อยู่ในช่วงคงที่ ต่อให้เพิ่มพลังโจมตีชั่วคราวด้วยวิธีนี้ มันก็จะเป็นแค่การเพิ่มชั่วคราวเท่านั้น …

ก่อนที่หลงหวานชิวจะพูดจบ รัศมีอันพลุ่งพล่านของเธอก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เกือบจะพลิกคว่ำผู้ฝึกฝน “เป็นไปได้ยังไงกัน? แกมีออร่าทรงพลังขนาดนี้ได้ยังไง? นี่มันแค่ล้อเล่นนะ” ดวงตาของผู้ฝึกตนเบิกกว้าง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้จะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ “ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ พลังของข้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้” …

“เนื่องจากเราทุกคนมีความเกลียดชังศัตรูร่วมกัน ดังนั้นในที่สุดเราจะสามารถเอาชนะศัตรูผู้รุกรานได้อย่างแน่นอน” นายกรัฐมนตรีกล่าวอย่างเร่าร้อน คนเหล่านี้อาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ แต่เมื่อทุกคนยืนหยัดต่อต้าน คนที่มีความคิดอื่นก็จะไม่แปลกแยกเกินไป เพราะนั่นจะไม่เป็นผลดีต่อการอยู่รอดของพวกเขาเอง “เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนตัดสินใจลงมือแล้ว เราควรหารือกันอย่างรอบคอบ …

เฉินหยางไม่สนใจลูกน้องธรรมดาพวกนั้นเลย ในสายตาเขา มีเพียงชายชราผู้นั้นเท่านั้นที่ดึงดูดความสนใจของเขาได้อย่างแท้จริง ในขณะนี้ ชายชรามีรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขารู้ถึงชะตากรรมของเขาแล้ว “หนุ่มน้อย ศิษย์ถูกฆ่าได้ แต่อับอายขายหน้าไม่ได้ ถึงแม้ว่าพลังของข้าจะด้อยกว่าเจ้า …

“ท่านผู้เฒ่า ท่านยังคิดว่าท่านยิ่งใหญ่ขนาดนั้นอีกหรือ?” เมื่อเห็นสีหน้าอับอายของอีกฝ่าย หลงเฟยหยานก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก “จากนี้ไป พวกเราจะแสดงให้คุณเห็นว่าใครคือผู้ชนะที่แท้จริง” หลังจากบล็อกการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้ในครั้งนี้ ทั้งหลงเฟยหยานและหลงหวานชิวต่างก็มั่นใจมากขึ้น เชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตนเอง รวมถึงของเฉินหยางด้วย …

เด็กสาวคนนี้ทำให้เขาฟังดูแย่มาก แทบจะเรียกเขาว่าขยะ ซึ่งทำให้เขาโกรธมากจนเกือบจะระเบิด “เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าตั้งใจจะต่อต้านข้ามาก ข้าจะให้โอกาสเจ้า ข้าจะปล่อยพลังวิญญาณทั้งหมดกดทับเจ้า และให้เจ้าได้สัมผัสกับผลที่ตามมาจากการต่อต้านข้า” ชายชราอัดพลังวิญญาณทั้งหมดเข้าใส่พวกเขาโดยตรงในปริมาณมหาศาล ครอบคลุมพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง …

“พวกเธอสองคน คุกเข่าลงและยอมมอบตัวต่อฉันเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกเธออย่างแน่นอน” ชายชราดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะต่อสู้กับเด็กสาวทั้งสอง และพยายามเกลี้ยกล่อมให้พวกเธอยอมมอบตัวก่อน อย่างไรก็ตาม เขาคำนวณผิดพลาด เพราะหลงเฟยหยานและผู้หญิงอีกคนไม่เคยมีเจตนาที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ต่อเขา “แสดงให้พวกเราเห็นหน่อยสิว่าเจ้ามีดีอะไร ถ้าเรายอมแพ้ …