by 
“เมืองเตียนโบราณ?” เฉินหยาง บุรุษผู้รอบรู้ นึกถึงสิ่งที่เขาอ่านในหนังสือประวัติศาสตร์ขึ้นมาทันที มันคือประวัติศาสตร์ของจักรวาล ในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตก มีอาณาจักรเตียนอยู่บริเวณทะเลสาบฟู่เซียน คนรุ่นหลังเรียกเมืองนี้ว่า “เตียนโบราณ”
แต่ในบันทึกของซือหม่าเชียน ประเทศนี้กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยในเวลาต่อมา
เฉินหยางคิดกับตัวเองว่า “เมืองเตียนโบราณแห่งนี้อาจจะเป็นอาณาจักรเตียนที่สาบสูญไปแล้วก็ได้?”
ความสนใจของเขาถูกกระตุ้นทันที
เฉินหยางผู้มากฝีมือและกล้าหาญ ย่อมไม่กลัวสิ่งใด เขาจึงตัดสินใจเข้าไปสำรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เฉินหยางสแกนด้วยสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาเป็นครั้งแรก
เข้ามาแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ เฉินหยางได้ยินเสียงข้างในอย่างชัดเจน และมองเห็นแสงไฟ
แต่ที่ใดที่จิตสำนึกศักดิ์สิทธิ์ของเขากวาดผ่าน ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ๆ อยู่ ในจิตสำนึกศักดิ์สิทธิ์ของเขา เขาเห็นผู้คนนับไม่ถ้วนเดินเตร่อยู่รอบ ๆ เมืองโบราณเตียน แต่คนเหล่านั้นไม่มีวิญญาณ เหมือนกับพวกซอมบี้เดินได้
เฉินหยางคิดในใจ “หรือว่าจะเป็นพวกซอมบี้มีชีวิต? หรือว่ามันเหมือนซอมบี้ในหนัง? หรือว่าเป็นซอมบี้?” เขากะพริบตา และในชั่วพริบตาถัดมา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นในเมือง
เฉินหยางอยู่บนถนนเส้นหนึ่ง และมีแสงไฟอยู่ใกล้ๆ จริงๆ บ้างก็เป็นโคมไฟถนน บ้างก็เป็นไฟจากบ้านเรือน
“เปลวไฟแห่งนรก!” เฉินหยางเห็นว่าบ้านเรือนทุกหลังถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและดูเก่าแก่ยิ่งนัก ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีผู้คนมากมายเดินเตร่อยู่บนถนน… พูดให้ถูกก็คือ ซอมบี้!
ดวงตาเขาดูหมองคล้ำ เหมือนศพเดินได้!
มีซอมบี้มากกว่า 10,000 ตัวอยู่บนถนน เฉินหยางถูกล้อมไว้
เดิมทีสถานที่แห่งนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิต แต่ด้วยการมาถึงของเฉินหยาง ปฏิกิริยาเคมีจึงเกิดขึ้นทันที เหล่าซอมบี้ได้กลิ่นพลังชีวิตจากเฉินหยาง และทันใดนั้น ราวกับระบบถูกเปิดใช้งาน ดวงตาของพวกมันก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว
ซอมบี้พวกนี้ส่งเสียงประหลาดและพุ่งเข้าหาเฉินหยาง แต่ละตัวทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง บางตัวก็เร็วเหลือเชื่อ!
หากซอมบี้เหล่านี้วิ่งออกไปสู่โลกภายนอก มีแนวโน้มว่าจะเหลือผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คน
เฉินหยางไม่ขยับเขยื้อน มีเพียงความคิดที่พร่าเลือน ทันใดนั้น จิตสำนึกศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็แผ่กระจายไปทั่ว จิตสำนึกศักดิ์สิทธิ์ของเขาเปรียบเสมือนไฟ และซอมบี้ตัวใดก็ตามที่เข้ามาใกล้จะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านทันที
เฉินหยางเป็นเหมือนเทพเจ้าที่นี่
เฉินหยางไม่สนใจซอมบี้
เขาเชื่อในลัทธิวัตถุนิยม ซอมบี้พวกนี้มีอยู่จริงไม่ใช่เพราะการกลายพันธุ์ของไวรัส แต่เป็นเพราะพวกมันถูกควบคุมโดยกลุ่มสิ่งมีชีวิตและสารพิษ การเคลื่อนไหวของพวกมันก็เป็นเพียงพลังของกลุ่มสิ่งมีชีวิต!
จิตสัมผัสทางจิตวิญญาณของเฉินหยางถูกดึงออกมาอีกครั้ง และในไม่ช้าก็ไปถึงศูนย์กลางของเมืองเตียนโบราณ
ตรงกลางพื้นที่มีรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส และตรงกลางจัตุรัสนั้นมีแท่นบูชาสูงตั้งตระหง่านอยู่ บนแท่นบูชามีซากศพและกะโหลกมากมายนับไม่ถ้วน กระดูกเหล่านั้นแวววาววับ!
ในจัตุรัสมีซอมบี้นับแสนตัวเดินไปมาอยู่
“นี่จะเป็นความลับของการหายตัวไปของอาณาจักรเตียนโบราณหรือไม่?” เฉินหยางเคลื่อนไหวและมาถึงบริเวณรอบนอกของจัตุรัสโดยตรง
เขาสัมผัสได้ถึงแหวนของพระสุเมรุที่แท่นบูชากลางซึ่งมีสิ่งมีชีวิตทรงพลังอยู่ภายใน
ถ้าไม่รู้สึกอย่างระมัดระวังก็จะไม่มีวันรู้สึกได้เลย
“นี่มันเวทมนตร์ชั่วร้ายอะไรกันเนี่ย? ใครจะประมาทชีวิตมนุษย์เพียงเพื่อฝึกฝนกันเล่า?” เฉินหยางเต็มไปด้วยความโกรธ
“ราชาศพทั้งสี่ จงคุ้มครองข้า!” ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากแหวนแห่งซู่หมิ
เป็นเสียงของผู้ชายที่เย็นชาและเย็นชา ไม่มีทางปล่อยให้เกิดความสงสัยใดๆ
เฉินหยางยังคงอยู่นอกจัตุรัส แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นความเปลี่ยนแปลงในฝูงชน เหล่าซอมบี้เริ่มรวมตัวกัน เป็นภาพที่แปลกตาและน่าตื่นตาตื่นใจ
ซอมบี้นับแสนตัวกำลังเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น ครอบคลุมพื้นที่หลายสิบไมล์ แต่ในขณะนั้น ซอมบี้เหล่านี้ก็เริ่มคลานเข้ามา ในที่สุด ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนก็รวมตัวกัน ก่อตัวเป็นยักษ์สี่ตน
ยักษ์ทั้งสี่ตนนี้คือราชาศพทั้งสี่ตน
หัวของราชาซอมบี้ทั้งสี่ตัวนั้นก็ประกอบด้วยร่างกายของซอมบี้เช่นกัน โดยมีดวงตาจำนวนนับสิบอยู่บนหัวของพวกมัน
พวกมันสูงหลายร้อยฟุต ยืนอยู่ตรงกลางเหมือนอาคารสูงตระหง่าน
เฉินหยางถูกล้อมไว้ตรงกลาง เขายังคงสับสนเกี่ยวกับพลังของราชาศพทั้งสี่ตนนี้
คำราม!
ในขณะนี้ ราชาศพทั้งสี่ก็โจมตีพร้อมกัน
พวกเขาปลดปล่อยดาบพายุแห่งเนเธอร์เวิลด์เป็นครั้งแรก! ณ ใจกลาง กองกำลังสัมบูรณ์แห่งเนเธอร์เวิลด์ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบมีดนับไม่ถ้วนหมุนวนเข้าด้วยกัน ภายในรัศมีสิบไมล์ พลังงานชั่วร้ายอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปทั่วอากาศ!
ใบมีดอันคมกริบนับไม่ถ้วนรัดคอเฉินหยาง
เฉินหยางสัมผัสได้ถึงพลังทำลายล้างของดาบสัมบูรณ์ทันที ซึ่งน่าประหลาดใจไม่แพ้อาเรย์สัมบูรณ์แห่งเนเธอร์เวิลด์ที่อยู่ภายนอก เขาเกรงว่าผู้เชี่ยวชาญคนใดที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตถ้ำอมตะจะถูกสับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในพริบตา ยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งมีแรงต้านทานมากเท่าไหร่ พลังก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น!
“ค่ายกลนรกที่มนุษย์สร้างขึ้นนั้นทรงพลังมากจริง ๆ!” ร่างของเฉินหยางฉายวาบขึ้น เขารู้ว่าเขาไม่อาจต้านทานได้ ยิ่งต้านทานมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตกอยู่ในสภาวะเฉื่อยชามากขึ้นเท่านั้น
เฉินหยางหลบหลีกอย่างต่อเนื่อง เคลื่อนผ่านเก้าพระราชวังและแปดตรีแกรม ความเร็วในการตอบสนองของเขารวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ และอาศัยพลังเวทมนตร์ของเขา เขายังคงเคลื่อนผ่านช่องว่างของพายุได้อย่างต่อเนื่อง
เป้าหมายของเฉินหยางคือแท่นบูชากลาง
“เจ้าเป็นใคร?” แสงสีดำวาบขึ้นจากแท่นบูชากลาง ทันใดนั้นก็มีนักปราชญ์ในชุดสีเขียว ดูเหมือนจะมีอายุราวสามสิบห้าปีปรากฏตัวขึ้น นักปราชญ์ผู้นี้มีใบหน้าหยินหยาง ซึ่งทำให้ดูน่าเกรงขามเป็นพิเศษ
พลังสังหารของ Netherworld Absolute Formation ใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว
ด้วยความเร็วของเครื่องจักรและพลังมนุษย์ การเจาะทะลวงจึงเป็นไปไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เฉินหยางที่เคลื่อนตัวไปตามช่องว่างของวงโคจร ได้ผสานร่างกายและพลังเวทเข้าด้วยกัน แสดงให้เห็นถึงความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ภายในเสี้ยววินาที เฉินหยางสามารถหลบหลีกได้ร้อยครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเฉินหยางเองไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ จิตใจของเขาจดจ่ออยู่กับนักปราชญ์หยินหยาง
เมื่อเขาเห็นนักวิชาการหยินหยาง ร่างกายของเฉินหยางก็สั่นสะท้าน
เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ระดับการฝึกฝนของนักวิชาการหยินหยางผู้นี้… ไม่อาจเข้าใจได้
เฉินหยางไม่รู้สึกอะไรเลย
“ระดับสวรรค์? หรือจะเป็นระดับสวรรค์?” เฉินหยางเคยติดต่อกับปรมาจารย์ระดับสวรรค์มาก่อน และเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีระดับสวรรค์จากนักปราชญ์หยินหยาง
เฉินหยางรู้สึกตกใจ
เขาสงสัยว่าทำไมถึงมีอันตรายมากมายขนาดนี้ในนรกแห่งนี้ ผู้เชี่ยวชาญระดับสวรรค์โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ได้ยังไง
ทันใดนั้น สีหน้าของนักปราชญ์หยินหยางก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาเอามือปิดหน้าอกและพ่นเลือดออกมาเต็มปาก
เฉินหยางไม่สามารถช่วยแต่จะดีใจมากเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้
“หมอนี่ได้รับบาดเจ็บสาหัส!” เฉินหยางหัวเราะ
“พระเจ้าช่วยฉันจริงๆ!” เฉินหยางเองก็รู้สึกว่าโชคของเขาดีจริงๆ
“หยุด!” ในเวลานี้ เฉินหยางไม่ลังเลอีกต่อไปและคำราม
ทันใดนั้น เฉินหยางก็กระโดดขึ้น เขาแปลงร่างเป็นแสงวิญญาณมืดและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทันใดนั้น ดาบสายฟ้าวิญญาณอันยิ่งใหญ่ก็ฟันลงมา
โครงสร้างโลกใต้พิภพไม่สามารถหยุดเฉินหยางได้ และสายฟ้าวิญญาณก็ฟันลงมาและสับราชาศพเป็นชิ้น ๆ โดยตรง
ดาบสายฟ้าวิญญาณอันยิ่งใหญ่ของเฉินหยางนั้นดุร้ายมาก
หนึ่งในราชาศพทั้งสี่ล้มลง และพื้นดินก็เต็มไปด้วยศพทันที
การก่อตัวของ Netherworld ถูกทำลายทันที
เฉินหยางรีบวิ่งไปหานักวิชาการหยินหยาง
เมื่อเห็นดังนั้น บัณฑิตหยินหยางก็ตะโกนว่า “เจ้ากำลังตามหาความตาย!” พัดเหล็กหักกระดูกปรากฏขึ้นในมือของเขา ซี่โครงสิบซี่โผล่ออกมาจากพัดเหล็กหักกระดูก
กระดูกพัดแปรสภาพเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งนรกสิบเล่ม พุ่งเข้าใส่เฉินหยางอย่างรุนแรง เฉินหยางหลบหลีกอยู่กลางอากาศอย่างต่อเนื่อง มองหาโอกาสที่เหมาะสม ก่อนจะสวนกลับด้วยดาบสามเล่ม
หลังจากฟันด้วยดาบสามครั้ง ดาบแห่งโลกใต้พิภพทั้ง 10 เล่มก็ถูกตัดออกและบินหนีไป
วินาทีต่อมา เฉินหยางก็มาถึงหน้าศิษย์หยินหยาง ศิษย์หยินหยางตกใจกลัว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และเข้าไปยังห้องเจี่ยซู่หมี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ
หัวใจของเฉินหยางเต้นแรง และเขารีบฟันดาบไปที่เจี๋ยซู่มี่เพื่อฆ่าเขา
ด้วยดาบหนึ่งเล่ม เจี๋ยซู่หมิถูกหั่นเป็นชิ้นๆ
เฉินหยางรู้สึกได้ทันทีว่ารูปแบบการฝึกในเจี๋ยซู่หมิพังทลายลง และไม่มีร่องรอยของนักวิชาการหยินหยางอยู่ภายใน
“มีการจัดรูปแบบการเดินทางหรือไม่?” เฉินหยางเข้าใจทันที
หลังจากที่นักปราชญ์หยินหยางจากไป เฉินหยางก็เห็นราชาซอมบี้ที่เหลือแหลกสลายไป จัตุรัสเต็มไปด้วยฝูงซอมบี้หนาแน่นอีกครั้ง ทว่าซอมบี้เหล่านี้กลับไม่กล้าเข้าใกล้แท่นบูชา
เฉินหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ อยู่ใต้แท่นบูชา
เฉินหยางสแกนบริเวณนั้นด้วยจิตใจและรู้สึกทันทีว่ามีความมืดมิดอันโกลาหลอยู่ใต้แท่นบูชา และเขาไม่สามารถสัมผัสถึงการดำรงอยู่ใดๆ ภายในนั้นได้
เฉินหยางไม่ใช่คนขี้ขลาด เขาเจาะรูบนแท่นบูชาทันที
ทันใดนั้น พลังงานแห่ง Netherworld อันไม่มีที่สิ้นสุดก็แผ่ออกมา
เฉินหยางกระโดดลงมาและเข้าไป
ภายในแท่นบูชามีห้องขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยความมืดมิดอันอลหม่าน อึมครึม และพิษร้าย ความขัดแย้งระหว่างธาตุมืดอาจก่อให้เกิดเพลิงศักดิ์สิทธิ์แห่งโลกใต้พิภพอันน่าสะพรึงกลัว
และบนสุดของห้องก็มีอะไรบางอย่าง
นั่นคริสตัล!
คริสตัลสีฟ้าขนาดเท่ากำปั้น
“นี่มันอะไรเนี่ย?” เฉินหยางหวนนึกถึงมันขึ้นมาทันที ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความเวิ้งว้างและกว้างใหญ่ไพศาลภายใน ขณะเดียวกัน เขาก็ได้รับข้อมูลบางอย่าง นั่นคือสารอาหารในผลึกแก้ว สารอาหารนั้นแท้จริงแล้วมีจิตวิญญาณและก่อให้เกิดข้อมูลมากมายนับไม่ถ้วน
“สิ่งนี้เรียกว่าหินแห่งการสร้างสรรค์!”
“หลังจากดูดซับหินแห่งการสร้างสรรค์แล้ว จะสามารถบำรุงเลี้ยงพลังกายและใจได้อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม เราต้องระวังการรุกรานของปีศาจภายใน หากสมองไม่แข็งแกร่งพอ ก็ไม่ควรนำมาใช้ กาลครั้งหนึ่งมีปรมาจารย์แห่งแดนสรวงสวรรค์ผู้หนึ่ง ด้วยความช่วยเหลือของหินแห่งการสร้างสรรค์ เขาสามารถบรรลุถึงสถานะของปรมาจารย์แห่งแดนสรวงสวรรค์ได้โดยตรง!”
“ทรงพลังขนาดนั้นเชียวหรือ? แล้วยังต้องใช้วิชากำเนิดอันยิ่งใหญ่เพื่อรวมพลังสมองอีกต่างหาก นี่มันถูกออกแบบมาให้ฉันโดยเฉพาะเลยไม่ใช่เหรอ?” เฉินหยางหัวเราะ
หลังจากนั้น เฉินหยางควบแน่นดาบวิญญาณและสังหารด้วยดาบเพียงเล่มเดียว
เฉินหยางแบ่งหินสร้างด้วยดาบเพียงเล่มเดียว
สัตว์ตัวเล็กๆ โผล่ออกมาจากหินแห่งการสร้างสรรค์ มันดูเหมือนลูกสุนัข แต่มีเกล็ดปกคลุมและสีดำสนิท
เฉินหยางกวาดความคิดของเขาและได้รับข้อมูลจากสัตว์ร้ายตัวน้อย
“สัตว์ร้ายตัวนี้ถูกเรียกว่า แม่มดวิญญาณ และมันเก่งในการสร้างภาพลวงตา” เฉินหยางคิดในใจ “นี่มันแม่มดวิญญาณตัวเล็กๆ นะ โชคดีที่มันยังเล็กอยู่ ไม่งั้นฉันคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้ฉันตายยังไง”
สัตว์วิญญาณตัวนี้สามารถสร้างภาพลวงตาตามความโลภและความปรารถนาของผู้คนได้
เป้าหมายสูงสุดของเฉินหยางคือการปรับปรุงการฝึกฝนของเขา บรรลุถึงขอบเขตของการสร้างสรรค์ และช่วยเหลือเฉียวหนิงและเซียนผู้เป็นอมตะ
น่าเสียดายที่เจ้าสิ่งเล็กๆ นี้กลับรีบร้อนเกินไป เมื่อเฉินหยางพบข้อมูลเกี่ยวกับหินสร้าง เขารู้สึกว่าสิ่งนี้ถูกสร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ แต่…มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน
ในขณะนั้น เฉินหยางรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ในเวลาเดียวกันทุกสิ่งรอบตัวก็กำลังเปลี่ยนแปลง
ไม่มีเมืองโบราณเดียน ไม่มีซอมบี้ และไม่มีแท่นบูชาอยู่รอบๆ
เฉินหยางลืมตาขึ้นทันที ปรากฏว่าเขากำลังนอนหลับอยู่ที่เดิม แต่ผลึกวิญญาณกลับถูกเขาเอาไปเสียแล้ว ทันใดนั้นเขาก็เห็นสัตว์อสูรวิญญาณแม่มดอยู่ข้างๆ
ดวงตาของแม่มดวิญญาณหมุนไปรอบๆ จากนั้นก็หันกลับมาและเตรียมจะหลบหนี…