ไม่มีการระเบิดอันน่าสะพรึงกลัว ไม่มีการต่อต้านอย่างรุนแรง ทุกคนที่สัมผัสกับเจตนาดาบหมื่นอวิญญานต่างร่วงหล่นลงอย่างเงียบเชียบ
ทว่าการร่วงหล่นอันสงบสุขนี้กลับน่าสะพรึงกลัว
ผู้คนยังคงร่วงหล่นต่อ ไป
ทุกคนที่อยู่ภายในรัศมีหนึ่งพันฟุตจากเซี่ยวหยุนก็ร่วงหล่น
ลงมาทีละคน…
เหล่านักสู้ที่ต่ำกว่าระดับเซียนเทพไม่อาจต้านทานการโจมตีของเจตนาดาบหมื่นอวิญญานแม้แต่ครั้งเดียวได้
ผู้ที่เฝ้ามองต่าง
ตกตะลึงอย่างยิ่ง โดยเฉพาะผู้ที่เห็นภาพนี้ผ่านนิมิตที่ซ่อนเร้น รวมถึงอาจารย์ไป่ฮุย ต่างก็ตกตะลึงอย่างที่สุด เหล่าผู้อาวุโสบางคนถึงกับอ้าปากค้างเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
”พลังของเขาถึงขั้นน่าสะพรึงกลัวแล้ว…”
เสียงของผู้อาวุโสพิทักษ์สั่นเครือ นึกถึงความบาดหมางครั้งก่อนกับเซียวหยุนและคนอื่นๆ หากเซียวหยุนโจมตีในตอนนั้น เขาคงไม่สามารถต้านทานได้
อาจารย์ไป่ฮุยสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นความตกใจ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ประเมินเซียวหยุนต่ำเกินไป
ในขณะนี้ รัศมีของเซี่ยวหยุนเริ่มผันผวน
“มีบางอย่างผิดปกติกับรัศมีของเขา…” อาจารย์ชุดเขียวเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้น
“เดิมทีเขาเพิ่งจะบรรลุถึงจุดสูงสุดของการฝึกฝนระดับเซียน ความสามารถในการเข้าถึงพลังระดับเซียนคงเป็นเพราะพลังที่ยืมมาจากแหล่งภายนอก” หลัวหยาตระหนัก
“พลังที่ยืมมากำลังอ่อนลง… เขาคงหมดพลังไปแล้ว” อาจารย์เต๋าผู้สวมชุดเกราะสีแดงเลือดหมู ซึ่งทะเลแห่งจิตสำนึกได้รับความเสียหายอย่างหนัก กลับเปล่งประกายด้วยเจตนาฆ่าและความเกลียดชัง
ทะเลแห่งจิตสำนึกของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก และชีวิตของเขาก็จบลงแล้ว
เดิมทีเขายังค่อนข้างอายุน้อย อย่างน้อยก็ในหมู่อาจารย์เต๋า และมีศักยภาพที่จะก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น บางทีอาจเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดของอาจารย์เต๋าเจ็ดแสง
อย่างไรก็ตาม ความเสียหายอย่างรุนแรงต่อทะเลแห่งจิตสำนึกของเขาทำให้เขาไม่สามารถฝ่าฟันไปได้อีกครั้ง
อาจารย์เต๋าผู้สวมชุดเกราะสีแดงเลือดหมู หายตัวไปอย่างกะทันหัน ล้อมรอบด้วยระลอกคลื่นสีแดงเลือดหมู นี่เป็นรูปแบบการเคลื่อนไหวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว รวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ แม้แต่อาจารย์เต๋าคนอื่นๆ อย่างลั่วหยาก็ยังสามารถรับรู้ภาพติดตาของเขาได้เพียงเลือนราง
ในขณะเดียวกัน รัศมีของเซี่ยวหยุนก็เริ่มแปรปรวนมากขึ้นเรื่อยๆ
อาจารย์เต๋าลั่วหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเซี่ยวหยุนด้วยความรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาดและรุนแรง
ทันใดนั้น ลั่วหยาก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
“กลับมา!” ลั่วหยาตะโกน ทว่า
สายเกินไปแล้ว รัศมีที่เคยผันผวนของเซี่ยวหยุนไม่เพียงแต่คงที่ แต่ยังพุ่งสูงขึ้นอย่างมาก
เส้นหนาทึบลึกลับปรากฏขึ้นบนร่างของเซี่ยวหยุน สานกันเป็นลวดลายเฉพาะตัว ลวดลายนี้ช่างแปลกประหลาด ราวกับถูกสร้างขึ้นโดยธรรมชาติและศักดิ์สิทธิ์
ปีศาจระดับแปด!
เซี่ยวหยุนต่อยทะลุช่องว่าง ชั้นที่หกของห้วงมิติแตกกระจาย แผ่ขยายออกไปราวสามหมื่นฟุต หมัดของเขาแทงทะลุช่องท้องของอาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ในชุดเกราะสีทองแดง ทะลุออกมาจากหลัง ทำลายแม้กระทั่งกระดูกสันหลัง
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ในชุดเกราะสีแดงทองดูไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยว่าตนเองจะต้องตายด้วยน้ำมือของเซียวหยุน
จากนั้นเซียวหยุนก็นำแก่นแท้ระดับเซียนของปรมาจารย์เต๋ามาเก็บไว้ บัดนี้เขามีแก่นแท้ระดับเซียนสองชิ้น รวมถึงแก่นแท้ระดับเซียนของหยวนจิ่ว
ด้วย เสียงคำรามดังกึกก้องมาจากสวรรค์ กฎแห่งสวรรค์และโลกยังคงแผ่ขยาย ยึดครองเหล่าเซียนที่ล้มตาย
”เซียนอีกคนตายแล้ว…”
”สองแล้ว!”
”ไม่ใช่แค่เซียน ตายไปมากมาย…”
เหล่าหลักต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าสาขาจี้หยางจะต้องสูญเสียอย่างหนักเช่นนี้ ปรมาจารย์เต๋าสองคนล้มลงอย่างรวดเร็ว อาจารย์
ไป๋ฮุ่ยจูและคนอื่นๆ ต่างเงียบกริบเมื่อมองดูด้วยดวงตาสีเข้ม ห้องโถงใหญ่ทั้งหมดเงียบสงัด แม้แต่ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ก็ยังจ้องมองด้วยความตกตะลึง
หากการโจมตีหยวนจิ่วของเซี่ยวหยุนนั้นส่วนใหญ่แล้วเป็นเพราะโชค คราวนี้การเอาชนะปรมาจารย์เต๋าอีกคนโดยตรงของเขาคงไม่ใช่เรื่องโชคอีกต่อไป หากแต่เป็นพละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวของเซี่ยวหยุน ที่
สำคัญ เซี่ยวหยุนไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกลยุทธ์
ด้วย ใครจะไปคาดคิดว่าในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ เซี่ยวหยุนจะจงใจแสร้งทำเป็นอ่อนแอ ล่อให้ปรมาจารย์เต๋าเข้ามาโจมตี และท้ายที่สุดก็สังหารเขา
ในขณะนั้น เซี่ยวหยุนหันหลังกลับและพุ่งเข้าหาปรมาจารย์เต๋าในชุดคลุมม่วงที่กำลังปะทะกับอ้าวปิง สีหน้าของปรมาจารย์เต๋าซีดเผือด เพราะเซี่ยวหยุนได้สังหารปรมาจารย์เต๋าไปสองคนอย่างรวดเร็ว
ในที่สุด ปรมาจารย์เต๋าในชุดคลุมม่วงก็ใช้พลังโจมตีของอ้าวปิง ถอยกลับและกระเด็นไปอยู่ฝั่งของหลัวหยาและคนอื่นๆ
ปรมาจารย์เต๋าทั้งสาม นำโดยลั่วหยา จ้องมองเซี่ยวหยุนอย่างระมัดระวัง พลังของพวกเขาพุ่งทะยาน พร้อมที่จะรวมพลังได้ทุกเมื่อ
“ไปกันเถอะ” เซี่ยวหยุนผายมือให้อ้าวปิง
เอ้าปิงพยักหน้าและพุ่งเข้าไปหาเซี่ยวหยุน
ลั่วหยาและอีกสองคนดูเคร่งเครียด พวกเขาไม่ได้พยายามหยุดเขา แม้หลังจากปรมาจารย์เต๋าทั้งสองตายไป เซี่ยวหยุนก็ยังคงดูแข็งแกร่ง หากพวกเขายังคงสู้ต่อไป พวกเขาไม่รู้ว่าจะตายที่นี่หรือไม่
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปรมาจารย์เต๋าเจ็ดดาว”
“ค่ายกลสังหารเทพหยินหยางมีผลยับยั้ง เมื่อเข้าไปแล้ว พวกมันจะถูกยับยั้ง ทำให้ปรมาจารย์เต๋าเจ็ดดาวสังหารได้ง่ายขึ้น”
“เราทำดีที่สุดแล้ว…” ลั่วหยาถอนหายใจ ใครจะไปคาดคิดว่าสำนักยุทธ์ซูร่าจะสร้างสัตว์ประหลาดที่น่าเกรงขามอย่างเซี่ยวหยุนขึ้นมาได้
“เด็กหนุ่มที่ชื่อเสี่ยวหยุนนี่มาจากไหนกัน”
อาจารย์เต๋าชุดม่วงขมวดคิ้วพลางถามว่า “สำนักชูร่าเอาเปรียบเขาได้อย่างไร? ถ้าเขาเข้าร่วมสำนักหยินหยางของเรา นอกจากราชาสวรรค์อวี้เหวินแล้ว เราอาจจะมีราชาอีกองค์หนึ่งก็ได้ เช่นนั้นรุ่นเยาว์ของเราจะต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก”
อาจารย์เต๋าชุดม่วงอดไม่ได้ที่จะแสดงความขุ่นเคืองออกมาขณะพูด แม้ว่าเซียวหยุนจะเป็นศัตรูคู่อาฆาต แต่ความแข็งแกร่งของเขากลับทำให้เขารู้สึกถูกล่อลวง
”เท่าที่ข้าเข้าใจ เดิมทีเขาจะเข้าร่วมสาขาจี้หยางของเรา” หลัวหยาเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน
”เดิมทีเขาจะเข้าร่วมสาขาจี้หยางของเรางั้นหรือ?” อาจารย์เต๋าชุดม่วงตกตะลึง อาจารย์เต๋าอีกคนก็ตกตะลึงเช่นกัน
”แล้วทำไมเขาไม่เข้าร่วมสาขาจี้หยางของเราล่ะ?” อาจารย์เต๋าอีกคนอดไม่ได้ที่จะถาม
”มีคนใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและขับไล่เขาไป นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่สามารถเข้าร่วมสาขาจี้หยางของเราได้ และท้ายที่สุดก็ย้ายไปเรียนที่สำนักชูร่า” หลัวหยากล่าวต่อ
”ใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว… ไอ้สารเลวนั่นมัน…” ดวงตาของปรมาจารย์ถนนชุดม่วงเต็มไปด้วยความโกรธ เซียวหยุนควรจะเป็นสมาชิกของสาขาจี้หยาง แต่เขากลับถูกขับไล่ออกไป ทำให้สาขาจี้หยางสูญเสียชายหนุ่มที่มีศักยภาพที่จะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในอนาคต
ปรมาจารย์ถนนชุดม่วงรู้สึกอยากฆ่า
”ไอ้สารเลวนั่นอยู่ไม่ไกลจากเท้าซ้ายของเจ้า” หลัวหยาพูดอย่างเย็นชา
”ไม่ไกลจากเท้าซ้ายของเจ้า…” ปรมาจารย์ถนนชุดม่วงมองมาและเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย มันคือร่างของหยวนจิ่ว
”ใช่เขาหรือ?” แก้มของปรมาจารย์ถนนชุดม่วงกระตุกอย่างรุนแรง
”ใช่เขา” หลัวหยาพยักหน้าเล็กน้อย
บูม!
ปรมาจารย์ชุดม่วงกระทืบเท้าลงบนพื้น ทำลายร่างของหยวนจิ่วที่ถูกกลืนกินโดยแก่นแท้กึ่งเทพไปนานแล้ว
แม้แต่เศษซาก ปรมาจารย์ชุดม่วงก็ยังรู้สึกไม่พอใจ เขาปลดปล่อยพลังออกมาทันที เผาเศษซากเหล่านั้นให้กลายเป็นเถ้าถ่าน
ลั่วหยาไม่เห็นว่าการกระทำของปรมาจารย์ชุดม่วงนั้นผิด แม้หยวนจิ่วจะยังมีชีวิตอยู่ นางก็คงร่วมมือกับปรมาจารย์ชุดม่วงเพื่อสั่งสอนเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาได้สร้างความเสียหายมหาศาลให้แก่สาขาจี้หยาง