by 
อย่างไรก็ตาม คนอื่นๆ ต่างก็เฝ้าดูด้วยความสนใจอย่างมาก และแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเฉินหยางอยู่เรื่อยๆ ราวกับว่าพวกเขาเป็นเพียงผู้ชมเท่านั้น
หลงว่านชิวรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เขาไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป ที่นี่เป็นสถานที่อันตราย ควรรีบหนีออกไปให้เร็วที่สุด มิฉะนั้น หากเฉินหยางเกณฑ์พวกเขาไป พวกเขาจะกลายเป็นคนที่ถูกเยาะเย้ย
“ข้าไม่เคยคาดคิดว่าพี่ชายข้าจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แต่ข้าสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเราสี่คนสู้กับเขาเพียงลำพัง” หลงเฟยเหยียนอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงเรื่องนี้ในใจ แน่นอนว่ามันเป็นเพียงความคิด และนางไม่ได้นำมันมาปฏิบัติจริง
ความคิดที่จะให้เธอรับใช้เฉินหยางร่วมกับผู้หญิงคนอื่นๆ ดูเหมือนไร้สาระ
“ข้าคิดว่าเราควรรีบไปดีกว่า ไม่เช่นนั้น หลังจากที่พี่ใหญ่จัดการกับจางหวานเอ๋อเสร็จแล้ว เขาอาจจัดการกับพวกเราด้วย” หลงเหวินชิวตัวสั่นและจับมือหลงเฟยหยานไว้ ดูเหมือนเขากลัวจริงๆ
“เจ้ากลัวอะไรน้องชาย? ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็คิดจะสู้กับพวกเราสี่คนเพียงลำพังงั้นหรือ? ไม่ต้องห่วง ข้าจัดการเองได้” หลงเฟยเหยียนพูดอย่างมั่นใจพลางตบหน้าอกเธอเบาๆ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลงว่านชิวก็มองเขาขึ้นลงด้วยความสงสัย แต่นางก็ไม่ได้กังวลมากนัก เพราะในเมื่อหลงเฟยเหยียนพูดเช่นนั้น เขาก็น่าจะเชื่อใจนางได้
“เอาล่ะ อย่ามัวแต่ดูเฉย ๆ สิ เรามาตั้งใจซ่อมโซ่กันดีกว่า พอเฉินหยางเห็นว่าพวกเราทำงานหนักแค่ไหน ถึงเขาจะโกรธ เขาก็คงจะไม่ถือโทษโกรธเราหรอก” หลงเฟยเหยียนพูดกับคนอื่น ๆ พลางเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาทันที
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลงว่านชิวก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลมาก เธอมองไปรอบๆ แต่ไม่พบหม่าซู่ เธอจึงถามหลงเฟยเหยียนด้วยความสับสนว่า “พี่เฟยเหยียน หม่าซู่ไปไหนแล้ว ทำไมข้าถึงไม่เห็นเขา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลงเฟยหยานก็มองไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้ แต่เธอไม่เห็นร่างของหลงเฟยหยาน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“บางทีเขาอาจจะแอบไปซ่อมโซ่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ เอาเถอะ หลังจากที่เฉินหยางทำเสร็จ พวกเราก็คงจะกังวลกันนิดหน่อย แล้วก็หาข้ออ้างต่างๆ มาปิดบังกัน เป็นเรื่องปกติ” หลงเฟยเหยียนยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินหยางเดินออกจากจางหวานเอ๋อ แล้วหันไปมองหลงหวานชิว ทั้งสองต่างเต็มไปด้วยความปรารถนาในแววตาและร่างกาย
“พี่เฟยเหยียน พี่ใหญ่จะมาหาเราไหม? รีบไปกันเถอะ!” หลงว่านชิวเอ่ยกับหลงเฟยเหยียนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทว่า เขากลับรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังจับไหล่เขาไว้แน่น เขาสลัดมันออกไม่ได้เลย
“ทำไมเจ้าถึงวิ่งหนี? เจ้าคิดว่าจะหนีรอดจากเงื้อมมือพี่ชายเจ้าได้หรือ? อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเล่นกับเขามาก่อน เจ้าจะกลัวอะไร? นี่ไม่ใช่ครั้งแรก” ขณะที่เขาพูด สีหน้าขี้เล่นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของหลงเฟยหยาน แสดงให้เห็นว่าเขาค่อนข้างเปิดใจกว้างกับเรื่องแบบนี้
“พี่เฟยหยาน จริงๆ แล้วท่านเข้าข้างพี่ใหญ่นี่ แปลกจริงๆ นะ ข้าไม่สามารถมอบอำนาจให้พี่ใหญ่แบบนี้ได้ แบบนี้ข้าบังคับ” หลงว่านชิวแทบจะร้องไห้ แต่หลงเฟยหยานกลับรู้สึกถูกกระตุ้นขึ้นมาเล็กน้อย
“ปกติเราซ่อมโซ่เองอยู่แล้ว ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ตอนนี้ดูน่าสนใจดี” หลงเฟยเหยียนหัวเราะลั่นอยู่ข้างหลังหลงว่านชิว ราวกับว่าเธอได้ระบายอารมณ์ที่อัดอั้นไว้ออกมาจนรู้สึกสบายใจ
“พี่เฟยหยาน นี่แกกำลังเล่นกับพี่ใหญ่ด้วยเหรอ ปล่อยฉันไปเถอะ!” หลงว่านชิวรู้สึกแทบร้องไห้ เพราะเฉินหยางค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้พวกเขาทีละก้าว และอีกไม่นานก็จะมาอยู่ข้างๆ พวกเขา เธอนึกภาพไม่ออกเลยว่าพี่ชายจะทำอะไรกับพวกเขา
“พี่สาวฉันเครียดมากเวลาซ่อมโซ่ เราควรผ่อนคลายสักหน่อยดีไหม” หลงเฟยเหยียนพูดกับหลงว่านชิวพร้อมรอยยิ้ม
หลงว่านชิวเกิดความกังวลขึ้นมาทันที กระโดดขึ้นและดิ้นรนพลางพูดว่า “พี่เฟยหยาน ถ้าท่านอยากผ่อนคลายกับพี่ใหญ่ ท่านก็ไปสู้เองได้ ทำไมท่านถึงผลักข้าลงน้ำ นี่มันทำลายเพื่อนร่วมทีมของท่านชัดๆ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลงเฟยหยานก็หัวเราะและพยักหน้าพร้อมกล่าวว่า “สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ข้ากำลังทำลายเพื่อนร่วมทีมของข้าจริงๆ และน่าเสียดายที่เจ้าคือคนที่ข้าเลือกที่จะทำลาย”
หลงว่านชิวไม่คาดคิดว่าหลงเฟยหยานจะยอมรับง่ายๆ เช่นนี้ เขาถอนหายใจแล้วพุ่งเข้าใส่หลงว่านชิว ราวกับพยายามผลักหลงเฟยหยานให้กระเด็นออกไป ทว่าหลงเฟยหยานได้คาดการณ์ทุกการเคลื่อนไหวของเขาไว้แล้ว จึงโจมตีทันที ทำให้ร่างกายเป็นอัมพาต ไม่สามารถใช้กำลังได้ การกระทำเช่นนี้จึงไร้ผลอย่างสิ้นเชิง
ในขณะนี้ เฉินหยางเดินมาหาหลงเฟยหยานและคนข้างๆ มองไปที่หลงหวานชิวซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาราวกับลูกแกะตัวน้อย พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็พาเธอไปที่นั่นทันที
หลงเฟยหยานที่ยืนอยู่ข้างๆ ดูตื่นเต้นเล็กน้อย ทว่าแววตากลับเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณนักสู้ที่แข็งแกร่ง บัดนี้เฉินหยางระบายแรงกดดันออกมาอย่างต่อเนื่อง พลังของเขาอาจลดลงหลังจากสู้เสร็จอีกครั้ง
ความแข็งแกร่งโดยรวมของเขาอาจไม่เปลี่ยนแปลง แต่ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน
อย่างน้อยในระยะสั้น พลังการต่อสู้ที่เขาสามารถแสดงให้เห็นได้นั้นจะแตกต่างไปจากที่คาดหวังไว้ก่อนหน้านี้แน่นอน
“เมื่อพี่ชายข้าและว่านชิวจัดการเรียบร้อยแล้ว ข้าจะเอาชนะเขาอย่างยุติธรรมและเด็ดขาด แล้วดูซิว่าเขาจะยังกล้าท้าทายข้าอีกหรือไม่” หลงเฟยหยานคิดกับตัวเอง รู้สึกมั่นใจว่าคราวนี้เธอสามารถเอาชนะเฉินหยางได้อย่างแน่นอนโดยไม่มีแรงกดดันใดๆ
เฉินหยางไม่ได้รู้สึกแตกต่างไปจากเดิมเลย เขายังคงเหมือนเดิม ทว่าหลงว่านชิวกลับรู้สึกตื่นเต้นมาก
เธอไม่คาดคิดว่าเฉินหยางจะแข็งแกร่งขนาดนี้ สามารถยืนหยัดอยู่ได้นานขนาดนี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินหยางเดินออกจากหลงว่านชิวและมองไปรอบๆ หลงเฟยเหยียนชี้ไปที่มุมหนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ใหญ่ หม่าซู่อยู่ตรงนั้น ข้าคิดว่าเขาจงใจซ่อนตัวจากท่าน ไม่งั้นเขาจะซ่อนตัวทำไม?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลงเฟยหยาน เฉินหยางก็พยักหน้า อันที่จริงเขาก็มีความเห็นเช่นเดียวกัน แต่เขาไม่คิดว่าหลงเฟยหยานจะพูดแบบเดียวกัน
“แล้วคุณล่ะ คุณต้องการอะไร” เฉินหยางถามพร้อมรอยยิ้ม
“แน่นอน ข้าไม่มีไอเดีย ข้าพร้อมจะประลองกับเจ้าได้ทุกเมื่อ พี่ชาย” หลงเฟยหยานยิ้มอย่างสดใส