by “ใช่แล้ว เราทุกคนสามารถเป็นพยานได้!”
“เด็กคนนี้น่ารังเกียจมาก และต้องถูกลงโทษ!”
“ความงาม อย่าหลงกลกับรูปร่างหน้าตาของเขา เขาเป็นแค่ปีศาจในผิวหนังมนุษย์!”
ทุกคนมองดูเฉินหยางอย่างขุ่นเคือง ด้วยความกลัวและความอิจฉาอย่างสุดซึ้งที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของพวกเขา
“คุณได้ยินไหม ดวงตาของผู้คนเฉียบแหลม!” ตำรวจจราจรเหลือบมองเฉินหยางอย่างเย็นชา
ในเมืองชิงกังมีคนรวยมากมาย รวมถึงคนรวยรุ่นที่สองอีกหลายคน คนเหล่านี้ขับรถสปอร์ตไปรอบเมืองและก่อปัญหามากมายนับไม่ถ้วน เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป
“สหายตำรวจจราจร ฉันคิดว่าทุกคนเข้าใจผิดแล้ว คุณเฉินเป็นลูกค้าที่มีค่าที่สุดของธนาคารของเรา เขาทำแบบนั้นได้ยังไง” ผู้บังคับบัญชาแย้ง
“ไม่เชื่อก็ปรับการติดตามตรวจสอบได้”
“ระบบตรวจสอบที่ขัดข้องใกล้เคียงกำลังซ่อมแซมอยู่ โอเค ตอนนี้ผมอยากพาเขาไปโรงพัก อย่าขัดขวางผมในการปฏิบัติหน้าที่นะครับ!” ตำรวจจราจรพูดอย่างว่าง่าย
“เดี๋ยวก่อน!” ผู้บังคับบัญชาหยุดเขาอีกครั้ง “สหายตำรวจ เพื่อความปลอดภัย ธนาคารของเราได้ตั้งกล้องวงจรปิดจำนวนมากไว้ใกล้ ๆ ฉันเชื่อว่าคุณเฉินถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ ดังนั้นฉันจึงยินดีเป็นพยานหลักฐาน”
ตำรวจจราจรคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้าในที่สุด “โอเค ฉันจะไปกับคุณเพื่อดูกล้องวงจรปิด ถ้าผู้ชายคนนี้ตั้งใจตีใครจริงๆ ฉันจะไม่ยอมปล่อยเขาไป”
“จะเป็นอย่างไรถ้านายเฉินถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ ล่ะ” ผู้บังคับบัญชาหัวเราะ
“เป็นไปไม่ได้!” ตำรวจจราจรคัดค้านทันที “ถ้าเขาทำผิดจริง ฉันจะขอโทษเขา”
“เอาล่ะสหายตำรวจจราจรเชิญทางนี้”
หัวหน้างานคนสวยพา Chen Yang และตำรวจจราจรไปที่ห้องติดตามธนาคาร และเรียกเจ้าหน้าที่มาติดตามในเวลานั้น
บนหน้าจอ ชายคนหนึ่งที่มีคราบเลือดบนเสื้อผ้ากำลังเดินไปที่ทางแยกเมื่อเขาเห็นรถสปอร์ตกำลังเข้ามา ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็เดินอย่างรวดเร็ว
“มาแล้ว!” ลูกศิษย์ตำรวจจราจรหดตัวลงและมีสมาธิอย่างมาก
ทันใดนั้น ด้วยสาเหตุไม่ทราบสาเหตุ ชายคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น จับต้นขาและคร่ำครวญ
“หยุด!” ตำรวจจราจรตะโกน และวิดีโอก็หยุดนิ่งทันที
ในเวลานี้ รถสปอร์ตยังอยู่ห่างจากชายคนนั้นหกหรือเจ็ดเมตร
“มัน… น่าเสียดายจริงๆ!”
ตำรวจจราจรรู้สึกละอายใจและจ้องมองไปที่เฉินหยางด้วยความรู้สึกผิดในสายตาของเขา
หลังจากดูวิดีโอทั้งหมดอีกครั้ง เขาก็หันกลับมาและโค้งคำนับให้เฉินหยาง
“คุณเฉิน ฉันขอโทษ ฉันเข้าใจคุณผิด”
“ไม่เป็นไร” เฉินหยางโบกมือ “หากคุณพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ในอนาคต จงจัดการกับมันอย่างใจเย็น และหยุดมองผู้คนผ่านแว่นตาสี”
“ครับ” ตำรวจจราจรกล่าวโทษตัวเอง “คุณเฉิน คนข้างนอกสามคนนั้นเป็นคนฉ้อโกง ฉันจะสั่งให้พวกเขาคืนเงินให้คุณ”
“ส่วนที่เหลือ… ลืมไปเถอะ เธอคิดว่าไงล่ะ?”
“ใช่” เฉินหยางพยักหน้า
หลังจากออกมาตำรวจจราจรก็อธิบายให้ทุกคนฟังและทุกคนก็รู้ว่าสามคนนี้โกงจริงๆและพวกเขาก็รู้สึกโกรธและละอายใจอยู่พักหนึ่ง
“ไอ้สามตัวนี้ บ้า!”
“ปรากฎว่าเราทำผิดต่อคนดี อนิจจา!”
“หนุ่มน้อย ฉันขอโทษ เราโง่เกินไปและตกหลุมพรางของสัตว์ร้ายทั้งสามตัวนี้!”
เฉินหยางยิ้มเล็กน้อยและไม่สนใจ
หลังจากทำความสะอาดที่เกิดเหตุแล้ว เขาก็ขับรถออกไปและพาซ่งเหวินออกไป
“พี่เขยคนที่สอง ตอนนี้คุณแข็งแกร่งมาก ชายร่างใหญ่สองคนนั้นแข็งแกร่งมาก แต่พวกเขาไม่ได้แตะต้องคุณเลย คุณเคยฝึกฝนบ้างไหม?” ดวงตาของซ่งเหวินเป็นประกาย
“ถูกต้อง” เฉินหยางพยักหน้า
“พี่เขยคนที่สอง ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทำไมพี่สาวหยาซินถึงแต่งงานกับคุณ ฉันรู้สึกปลอดภัยมากที่ได้อยู่กับคุณ” ซ่งเหวินยิ้ม
“วิธีที่คุณแสดงพลังเมื่อกี้หล่อมาก ถ้าคุณไม่ใช่พี่เขยของฉัน ฉันคงถูกล่อลวง”
“หลับให้สบายนะ ฉันจะรักน้องสาวของคุณเท่านั้นในชีวิต” เฉินหยางยิ้ม
“พี่เขย คุณเป็นคนดีมาก!” ซ่งเหวินจ้องไปที่เฉินหยางอย่างใกล้ชิด
“เป็นพรของน้องสาวของฉันที่จะแต่งงานกับคุณ”
“ยังไงก็ตาม คุณมีพี่ชายคนไหนที่หล่อและมีความสามารถเท่าคุณบ้างไหม ช่วยแนะนำให้พวกเขารู้จักหน่อยได้ไหม”
เฉินหยางพูดไม่ออก
ยี่สิบนาทีต่อมา เราก็กลับมาถึงบริเวณวิลล่าในที่สุด
หลังจากที่ Chen Yang คืนรถให้ Mr. Long เขาก็พา Song Wen กลับบ้าน
“นี่คือ…นี่คือวิลล่าของคุณ ว้าว มันใหญ่มาก สวย และมีความสุขมาก!” ซ่งเหวินมองดูวิลล่าคล้ายสวนขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอ และประหลาดใจมากจนไม่สามารถอ้าปากพูดออกมาได้ หูถึงหู
“คุณเป็นใครกันที่ส่งเสียงดังจนไม่ยอมให้ใครงีบหลับ?”
ซ่งหมิงเหลียงเดินลงไปพร้อมกับลืมตาขึ้นและมองใบหน้าที่ไม่มีความสุข
“ผู้เฒ่าผู้เลวคนนี้คือใคร” ซ่งเหวินเอ๋อขมวดคิ้วและมองไปที่เฉินหยาง
“คุณ…คุณคือเสี่ยวเหวิน!” ก่อนที่เฉินหยางจะตอบได้ ซ่งหมิงเหลียงก็เบิกตากว้างและมองซ่งเหวินด้วยความประหลาดใจ
“คุณรู้จักฉันไหม” ซ่งเหวินมองดูเขา
“ฉันเป็นพ่อของคุณ เสี่ยวเหวิน รู้ไหมว่าพ่อคิดถึงคุณมากแค่ไหน” ซ่งหมิงเหลียงมองลูกสาวของเขาอย่างตื่นเต้นและอยากจะเอื้อมมือไปกอดเธอ แต่เขากลับดึงมันกลับมาได้ครึ่งทาง
“คุณคือซ่งหมิงเหลียงใช่ไหม?”
ในความทรงจำของซ่งเหวิน ซ่งหมิงเหลียงไม่เคยอยู่ที่นั่น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดว่า “พ่อ” ได้
ซ่งหมิงเหลียงถอนหายใจและหันไปมองเฉินหยาง
“คุณเป็นอย่างไรบ้างลูก? เมื่อลูกสาวฉันกลับมา เธอไม่บอกฉันด้วยซ้ำ คุณขอให้ฉันไปรับเธอ เธอทำให้ฉันดูเขินอายจากใจจริงหรือเปล่า”
“พ่อครับ ผมขอให้คุณยืมรถมารับเสี่ยวเหวินไม่ใช่หรือ? คุณไม่เห็นด้วย” เฉินหยางพูดไม่ออก
“หึ ช่างซับซ้อน! ถ้าคุณบอกฉันว่าลูกสาวของฉันจะกลับมา ฉันขอยืมรถคุณได้ไหม คุณรู้ไหมว่าเสี่ยวเหวินมีความสำคัญกับฉันแค่ไหน!” ซ่งหมิงเหลียงจ้องมองไปที่เฉินหยาง
“ลืมไปซะ วันนี้ลูกสาวฉันกลับมาแล้ว ฉันจะไม่เถียงคุณ เสี่ยวเหวิน ไปกันเถอะ พ่อจะพาคุณไปดูวิลล่าให้ดีๆ”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ดึงซ่งเหวินขึ้นไปชั้นบน
เฉินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย วันนี้พ่อตาของเขาดูผิดปกติเล็กน้อย
สมัยก่อนเขาจะเรียกตัวเองว่าขยะแขยงเวลาอ้าปากหรือหุบปาก แม้ว่าทุกวันนี้ ทัศนคติต่อตัวเองของเขาจะไม่ดีนักแต่ก็อ่อนลงบ้าง
เป็นเพราะเสี่ยวเหวินจริงๆเหรอ?
เขาส่ายหัวและหยุดคิด แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าลิ้นชักโต๊ะน้ำชาปิดไม่สนิทและมีเงาสีแดงปรากฏให้เห็นอย่างคลุมเครือ
เมื่อเขาดึงมันออกมาดูก็พบว่าเป็นโฉนดอสังหาริมทรัพย์ของเขาและมีร่องรอยการดัดแปลงอย่างเห็นได้ชัด
ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ
“ฉันเห็น.”
ในตอนเย็น Song Yaxin กลับมาถึงบ้านหลังจากเลิกงาน ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในประตู Song Mingliang ก็ถูกดึงออกไปข้างๆ
“หยาซิน ฉันมีข่าวดีมาบอก น้องสาวของคุณกลับมาแล้ว!”
“เสี่ยวเหวินกลับมาแล้ว! เธออยู่ไหน?”
ดวงตาของซ่ง หยาซินเป็นประกาย และเธอก็ถามอย่างกระตือรือร้น แม้ว่าเธอจะไม่เคยพบกับน้องสาวของเธอหลายครั้งแต่พวกเขาก็ยังเป็นพี่น้องกัน เลือดเดียวกันไหลเวียนอยู่ในร่างกายของพวกเขา และความผูกพันในครอบครัวถูกกำหนดไว้แล้ว
“เธอหลับแล้ว เธอบอกว่าเธอเจ็ทแล็ก รอเธอตื่นดีกว่า”
ขณะที่เขาพูดสิ่งนี้ ซ่งหมิงเหลียงก็มองไปรอบ ๆ และกระซิบ
“หยาซิน พ่อเห็นใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ของวิลล่านี้วันนี้ รู้ไหมว่าเจ้าของทรัพย์สินบนนั้นคือเฉินหยาง!”
“พ่อครับ ผมรู้ บ้านหลังนี้เป็นของสามีผม มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” ซ่ง หยาซินถามอย่างสงสัย
“ปัญหาใหญ่มาก!” ซ่งหมิงเหลียงกังวล “คุณเป็นสามีภรรยากัน แล้วเขาจะเป็นเจ้าของทรัพย์สินเพียงคนเดียวได้อย่างไร มันไม่โอเคเลย!”